တစ္ခ်ိန္က
မြန္းၾကပ္တဲ့မီးေလာင္တုိက္အတြင္းကုိလည္း
ငါခဏဆင္းခဲ့ဖူးတယ္
ေျပာမျပတတ္တဲ့ ေသာကအစုံကုိလည္း
ငါခံစားခဲ့ရဖူးတယ္
ဦးတည္ရာမဲ့တဲ့ ေလွတစ္စင္းကုိလဲ
ငါတစ္ရႈိက္မက္မက္ ေလွာ္ခတ္ခဲ့ဖူးတယ္
တန္ဖုိးရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြကုိလည္း
ငါျဖဳန္းတီးျပစ္ခဲ့ဖူးတယ္
ေလာကႀကီးကုိ အေပၚစီးကေနလည္း
ေပေစာင္းေစာင္း ငါၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္
ငါ့ရဲ႕ႏူးညံ့တဲ့ လက္အစုံနဲ႔
ဘ၀ဆုိတဲ့ ပန္းပုတစ္စုံကုိလည္း
ငါထုဆစ္ခဲ့ဖူးတယ္
လမ္းေပ်ာက္ၾကယ္တစ္ပြင့္လည္း
ငါျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ရုိက္ခတ္မႈေၾကာင့္
ဒဏ္ရာရက်ားတစ္ေကာင္လည္း
ငါျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္
တစ္ခါတစ္ခါ ဘ၀ဆုိတာႀကီးကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္
ဟာတာတာနဲ႔ အဓိပၸါယ္မဲ့ေနသလုိပဲ
အခုေတာ့ ငါ့ဘ၀ေလးဟာ
သဲကႏၲာရတစ္ေနရာကုိေရာက္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္
ေအးျမတဲ့ အုိေအစစ္ဆုိတဲ့ေနရာေလးတစ္ခုကုိ
ေတြ႔ရာကေန အာသာငမ္းငမ္း
ေသာက္သုံးလုိက္ရတဲ့ ေရတစ္ခြက္လုိပါပဲ ...
ရင္ထဲကုိ ေဖာ္မျပတတ္တဲ့ အင္အားေတြ
ေသြးေၾကာေတြကေနတစ္ဆင့္ စီးဆင္းသြားသလုိမ်ိဳး
ငါခံစားလုိက္ရတယ္ ...
တစ္ကယ္ဆုိဒါဟာ အခ်စ္ဆုိတဲ့အရာလားလုိ႔
ငါေ၀ခြဲရင္းနဲ႔ပဲ ငါ့ေသြးေတြ
ကာရံမဲ႕အလြမ္းေတြႏွင့္ အေဖာ္ျပဳေနခဲ့မိတယ္ ..
No comments:
Post a Comment